روز مادر را به همه مادران عزیز به ویژه به مادر عزیز و مهربون خودم تبریک عرض می کنم. 

راستش میان خانم ها دیدم بعضی مادرانی را که از مادر بودن و سختی هایش می نالند و می گویند همه بدبختی های وضع حمل و تربیت و بزرگ کردن بچه با مادر بیچاره است و آخرش بچه مال پدره و پدر است که سنگ بچه موفقش را به سینه می زند. همه پدر را می بینند.

نمی دونم چی بگم. چون خودم مادر نیستم که جای اونها قضاوت کنم، فقط همینقدر به آنها می گویم کم نیست سعادتی که نصیبتان شده و بهشت زیر پای شما جای گرفته. شاید اگر به عمق آیات و روایاتی که در مقام شما مادران عزیز آمده دقت کنید دیگه سخن آدم های معمولی برایتان اهمیت نداره. چون جایگاه و مقامی که شما مادران نمونه نزد خداوند متعال دارید به هیچ وجه قابل وصف نیست.

ü     خداوند متعال در قرآن کریم می فرماید: « و وصّینا الإنسان بوالدیه إحسانا حملته أمّه کرها و وضعته کرها و حمله و فصاله ثلاثون شهرا حتی إذا بلغ اشده و بلغ اربعین سنة... »⁽¹⁾« و سفارش کردیم انسان را درباره پدر و مادرش به احسان و نیکی. مادرش او را به مشقّت حمل کرد، و به مشقّت زائید، حمل او و شیر دادن او سی ماه بود. تا آنگاه که به رشد خود رسید، و به چهل سالگی رسید. گفت: پروردگارا مرا توفیق ده تا شکر کنم آنچنان نعمتی که بر من و والدین من عطا کردی، و تا انجام دهم عمل صالحی که تو را راضی کند... »

ü     مردی نزد پیغمبر صلی الله علیه و آله آمد و گفت: « به چه کسی نیکی کنم؟ » فرمود: « به مادرت. » مرد گفت:« بعد از او به چه کسی نیکی کنم؟ ». پیامبر فرمود: « به مادرت. » مرد گفت: « بعد از او به کی؟ » فرمود: « به مادرت. ». مرد گفت: « بعد از او به کی؟ » حضرت فرمود: « به پدرت. »⁽²⁾

ü     امام محمد باقر علیه السلام فرمود: « سه چیزند که خداوند رخصتی در آنها قرار نداده: اداء امانت به نیکوکار و بدکار ، وفاء به عهد برای نیکوکار و بدکار، نیکوئی به والدین خواه مؤمن باشد یا کافر. »⁽³⁾

ü     امام رضا علیه السلام فرمود: « بدان که حق مادر، لازم ترین حقوق است و واجب ترین آنها، زیرا او باری برداشته آنجا که هیچ کس بر نمی دارد. و فرزند خود را حفظ کرد، با گوش و چشم و دیگر اندام ها، در حالیکه شاد و خوشرو بود به این کار. فرزند را حمل کرد با همه دشواری هایی که هیچ کس بر آن تاب و شکیبایی ندارد. راضی شد که خود گرسنه بماند، امّا او سیر شود. خود تشنه بماند و او سیراب شود. خود برهنه بماند و او را بپوشاند. خود در آفتاب بماند و او را سایه دهد. پس باید شکر از او و نیکویی به او به این اندازه باشد، و هرچند طاقت ادای کمترین حق او را ندارید، مگر به یاری خداوند. »⁽⁴⁾